“Stwór­co, Ty sam sta­łeś się czło­wie­kiem z pro­chu, całun i grób obja­wia­ją Two­ją tajem­ni­cę, Sło­wo, Dostoj­ny zaś Rad­ca, speł­nia­jąc wolę Twe­go Rodzi­ca, w Tobie wspa­nia­le na nowo mnie odna­wia.

Śmier­cią znisz­czy­łeś śmier­tel­ne, pogrze­bem znisz­cze­nie prze­zwy­cię­żasz, bowiem Ty w Boży spo­sób czy­nisz nie­znisz­czal­ną natu­rę, któ­rą przy­ją­łeś, pod­no­sząc ją ze śmier­ci. Cia­ło bowiem Two­je, Panie, nie ujrza­ło znisz­cze­nia, ani też dusza Two­ja w otchła­ni nie zosta­ła pozo­sta­wio­na.”